Droom, durf, doe en deel!

Ik merk soms dat je alleen maar kunt doen. Zonder er al te veel van te verwachten of zonder er al te veel bij na te denken. Je doet het omdat je nog steeds droomt van dat gene  waarnaar je zó verlangt of zó op hoopt. Door de vele teleurstellingen durf je haast niet meer, niet te hopen of te doen. Je lichaam en geest lijken je soms een halt toe te roepen. Tot hoever wil en moet je gaan? Een moeilijk vraag want je wilt geen spijt krijgen, je droom is té groot maar de angst om nog een teleurstelling en het niet meer kunnen opkrabbelen wordt ook alleen maar groter. Het enigste is dan het te doen maar wel op een andere manier..

Het moment was daar. Het schema was al een tijd in huis. Vrijdag zeven februari moest ik weer beginnen met het spuiten. Nog een aantal dagen de pil en dan ben ik daar van verlost. Hoe graag ik ook wilde, ik durfde niet meer te dromen. Steeds vaker vroeg ik mij af of dit het nog wel is. Het alleen maar najagen van je droom dat het lijkt of je al het moois uit het oog lijkt te verliezen. Geen grip meer kunnen krijgen op je leven en de controle lijkt ver te zoeken. Het is niet ik of hij die beslissen maar het zijn zij. Soms wist ik niet meer of ik het kon opbrengen of ging het tegen mijn gevoel in. Het niet meer durven, het willen opgeven en zelf weer de controle willen overnemen. Hoe mooi het ook klinkt, daar hangen grote consequenties aanvast. Het zou betekenen dat ik mijn droom, onze droom zou opgeven en zelf zou kiezen voor een ander leven. Ook dat durfde ik niet. Wat als ik spijt krijg, mij later zelf de schuld geef en mijn verlangen zo groot wordt maar ik niets meer kan doen? De zoektocht naar het antwoord want alleen ik kan het beslissen, heeft wat moeite gekost. Ik liet mijn hart spreken. Zonder hoop en met klotsende oksels, weet ik dat ik de durf heb gevonden. Dat ik er toch voor wil gaan, wat het mij of eigenlijk ons ook moge brengen. Tegelijkertijd wist ik wel dat het anders zou moeten. Het vele knokken, het heeft mij meer gedaan dan ik in woorden kan uitdrukken. Ook al zou ik het kunnen, ik wil het niet meer. Niet meer zo hard knokken tot ik er bij neer val om vervolgens langzaamaan weer op te krabbelen. Al het moois uit het oog verliezen, mijn leven die helemaal opgeslokt werd en ik die braaf deed wat er werd verwacht. Nee, niet meer op deze manier.

Hoe oneerlijk het ook is, hoe verdrietig het mij ook maakt en hoe angstig we onze toekomst ook tegemoet zien. Ik besloot dat het anders moest en anders kan. Het is nog steeds mijn leven en naast deze grote leegte, het grote verdriet en alle oneerlijkheid ben ik ook dankbaar. Mijn ogen zijn geopend. Ik heb de meest geweldige man op aarde die nog steeds mijn hart in vuur en vlam zet. Die mij op de meest verdrietige momenten in mijn leven kan laten lachen en kan laten inzien dat ook ik en wij deze regenbui of onweersbui zullen overwinnen en overleven. Het lijkt mij het allermooiste om onze liefde te laten samen smelten. Juist omdat ik er van overtuigd ben dat hij een geweldige vader zal zijn. Hoe angstig en schuldig ik mij ook voelde, het is verdwenen. Het is niet zo dat als wij geen kinderen krijgen, wij mislukt zijn of niets van het leven weten. Het zegt niets over ons, ons geluk en over ons leven. Ik durf deze stap te maken, ik accepteer alles wat erbij komt kijken en wat ik moet doorstaan maar daarnaast durf ik ook weer te leven. Hoe meer het einde inzicht is, des te meer ik besef dat ik zelf de slingers moet ophangen. Dat het leven mij zoveel biedt en geeft en dat het ondankbaar zou zijn om het niet met beide handen aan te grijpen of te genieten. Het zegt niets over hoe groot mijn wens is maar wel over wie ik ben als persoon. Ik wil niet dat het mij of ons kapot maakt of we voor altijd ongelukkig zullen zijn.

Gelukkig en danbaar zijn wij met de nog twee pogingen. Wie weet is ICSI wel de juiste behandeling voor ons. We durven het aan, we blijven dromen en we doen het! Op dit moment zijn we weer begonnen. Hoewel we niet al te veel hoop hebben, misschien ook niet meer durven gaan we ervoor. Ik heb het geaccepteerd dat dit ons lot is. Of we nu wel of geen kinderen krijgen. We vechten er niet meer tegen. Het maakt dat ik rustiger ben dan ooit, ik zie er niet tegenop en ik ben niet angstig. Ik ben dankbaar dat ik dit kan en mag doen.Dit keer blijven we leven en genieten. Ik voel mij gezegend met hem. Het voelen van zoveel liefde is voor mij een reden om gelukkig te zijn. We zullen altijd blijven dromen, welke droom het ook mag zijn. Mijn droom is ook nog altijd hij en ik voor altijd.

**********************************************************************
Sluit je ogen één seconde
Zet een lach op je gezicht
Geniet maar even van het donker
't Wordt vanzelf wel weer licht